Wsparcie nie oznacza sprawienia, że twoje dziecko będzie zawsze uśmiechnięte i zadowolone ze wszystkiego. Jako rodzic będziesz podejmować decyzje, które są dla dziecka niewygodne, jak na przykład zarządzenie wyjścia z placu zabaw, gdy ono nadal chce się tam bawić, czy polecenie by umyło zęby czy sprzątnęło pokój, gdy jest zmęczone.

Aby to wszystko przebiegało w przyjaznej i empatycznej atmosferze nie potrzebujesz zgadzać się na więcej. Potrzebujesz oddzielenia się emocjonalnego od dziecka, tak by nie zarażać się jego emocjami oraz stabilnej kondycji psychicznej, by znieść dziecięce uczucia – jego frustrację czy strach.

Nie potrzebujesz do tego trików komunikacyjnych, tylko kontaktu z własnym wnętrzem, bo uspokoić zdenerwowane dziecko może tylko rodzic spokojny i zrównoważony.

Jeśli twoje dziecko jest temperamentne – sporo się złości albo jest lękliwe, nieśmiałe czy nie wierzy w siebie – to potrzebujesz dużo własnych zasobów, aby je wspierać.